Ahmet Kaya, 10 Şubat 1999’da Magazin Gazetecileri Derneği ödül törenindeki lincin akabinde sürgüne gittiği Paris’te 16 Kasım 2000 günü hayatını kaybetti.
O günlerde 13 yaşında olan kızı Melis Kaya, vefatından 23 yıl sonra kendi ‘Ahmet Kaya’sını anlattı.
Artı Gerçek’ten İrfan Aktan’a konuşan Melis Kaya, “Ahmet Kaya nasıl bir babaydı? Ahmet Kaya’nın kızı olarak babasına yönelik linçe dâhil olanların özrünü nasıl karşılıyor? Ahmet Kaya yaşıyor olsaydı kimlerle, nasıl bir müzik yapıyor olurdu? Onun kendini herkese dinleten müziğinin tılsımı neydi? Ahmet Kaya açısından müzik, sokak, Kürtçe, İstanbul, Türkiye, toplum, sürgünlük, yalnızlık ne demekti? Türkiye toplumu neden linç sarmalından çıkmıyor? Linci besleyen acziyet hissinin üstesinden nasıl gelinir?” üzere soruları yanıtladı.
‘ESPİRİLİ, SABIRLI, ÖZGÜRLÜKÇÜ, ŞEFKATLİ’
Melis Kaya, konuttaki Ahmet Kaya’yı şu sözlerle anlattı: “Özel yaşantısında son derece sevgi dolu ve sevinçliydi. Esprili, rahat, sabırlı, özgürlükçü ve şefkatliydi. Asla kuralcı ve katı değildi. Çocukluğuma geri dönüp baktığımda bir babanın bir çocuğun hayatında kaplaması gereken alana dair kursağımda kalan bir his yok lakin onu çok özlüyorum…”
Babasının “Kürtler beni sevmiyor, Türkler beni sevmiyor, solcular beni sevmiyor, sağcılar zati sevmiyor. Pekala benim kasetlerimi alan bu milyonlarca insan kim” diye sorduğunu anlatan Melis Kaya, Paris günlerine ait ise şunları söyledi: “Babam çok yalnız bırakıldı. Bir gün insanların sevgisinden, ilgisinden ötürü sokakta yürüyemezken, sonraki gün tıpkı sokakta, muhtemelen birebir beşerler, karşınızda durup 10. Yıl Marşı, İstiklâl Marşı okuyor yahut size küfrediyorlar. Bu gaddarlaşmanın yarattığı hayal kırıklığını, yalnızlık hissini düşünebiliyor musunuz? Bir insanın hayatı bir gecede nasıl, neden bu kadar değişebilir? Evvelki gün herkesin sevgilisiyken, sonraki gün bütün ülkenin nefret nesnesine dönüştürülmek, üstelik de yalnızca anadilinde tek bir tane müzik söylemek istediği için bunu yaşamak Ahmet Kaya üzere birinin taşıması sıkıntı bir kötücüllüktü. Üstelik bu kötücüllük, bir daha geri dönemesin diye sürgün devrinde de devam etti. Babam Paris sokaklarında kırgın ve yalnızdı…
Babamın Paris’te çok sık görüştüğü, kıymet verdiği, sevdiği dostları vardı. Lakin bu, yalnızlığını bitirmeye yetmiyordu…
Hayatta kalsaydı, muhtemelen bir gün döner ve mahpusa girerdi. Maalesef buna vakit olmadı…
Ahmet Kaya yaşasaydı tahminen bugün de sürgünde, mahpusta olabilirdi. O yüzden Ahmet Kaya’nın ne yaşadığını, neden yaşadığını, ona neden bunların yaşatıldığını tekrar tekrar hatırlamalıyız…” (KAYNAK)