Sabah ritüellerimi çok önemsiyorum. Gün doğarken uyanmayı, denizi izlemeyi, kedilerle oynamayı, kahve içmeyi, defterime bir şeyler karalamayı, müzik dinlemeyi… Günümün nasıl geçeceği, bu birinci bir saatin nasıl geçeceğine bağlı güya.
Son bir haftadır ise sabah kahvemi The Softies ile içiyorum. Onların sessiz, hüzünlü, minimal melodilerinin düşlerden gerçeğe yumuşak bir geçiş yapmamı sağladığını fark ediyorum. Vokalleri beni yatıştırıyor, gitarları beni gündelik ömrün zorluklarına ve sorumluluklarına hazırlıyor. Onları daima sevmiştim, artık daha da çok seviyorum.
Bu küçük ritüelime bugün bir de küçük çizgi roman eşlik ediyor. Deniz yavaşça çalkalanır, gökyüzü açık maviye döner, fonda The Softies’in yeni albümü ‘The Bed I Made’ çalarken, ben de yavaş yavaş Daniel Clowes’un ‘Ghost World’ (Hayalet Dünya) çizgi romanının içinde kayboluyorum.
Yıllar evvel okuyup bayıldığım ve artık nedense tekrar okumak istediğim bu harika çizgi roman, iki genç kızın birebir anda hem kayalar kadar güçlü hem de yumurta kabukları kadar kırılgan olabilen dostluğunu anlatıyor. Bu kızlarsa bana hiç de tuhaf olmayan bir biçimde The Softies üyeleri Rose Melberg ile Jen Sbragia’yı hatırlatıyor.
HİÇBİR KATEGORİYE SIĞMAYAN INDIE ROCK ALBÜMÜ
The Softies’i birinci defa ‘It’s Love’ albümleriyle tanıyıp sevmiştim. 1995 yılına nazaran oldukça sıra dışı bir usule sahip olan, hiçbir kategoriye sığmayan, yumuşacık bir indie rock albümüydü bu. İki kız, iki gitar: Hepsi buydu. Güya zati daha fazlasına muhtaçlıkları da yoktu. Düşünüyorum da, ben de daha fazlasını istememiştim hiçbir zaman…
Rose ve Jen punk kökenli olsalar da o yılların müzik sahnesinde hiçbir yere ilişkin olamamışlardı. Kendilerini ziyadesiyle tuhaf hissediyor, bu dünyada kendilerine bir yer olmadığına inanıyorlardı. Birbirlerini bulduklarında ilişkin olma arayışı da sona ermişti. Artık kendilerine ilişkin bir konutları vardı ve bu, birlikte yaptıkları müziğin ta kendisiydi.
İkili, doksanlı yıllar boyunca pek çok tatlı müzik yaptı; sonra da olaysız bir biçimde yollarını ayırdı. Ancak eskisi kadar sık görüşmeseler de, dostlukları sessiz sedasız devam etti. Rose ve Jen hiçbir vakit gerçek manada ayrılmadılar, ne de olsa birbirlerine hani neredeyse mistik bir bağ ile bağlıydılar.
ESKİ DOSTLARIN YENİ ALBÜMÜ
Yirmi dört yıl sonra onları tekrar birlikte müzik yapmaya iten şey ise yas duygusu oldu. Rose ve Jen bir buçuk ay ortayla annelerini kaybettiler. Bunun üzerine yine buluştular ve duydukları ıstırap hakkında konuştular. Sohbetleri giderek derinleşti; o kadar ki, sonunda eski dostların yeni bir albüm yapmaları kaçınılmaz oldu.
Onlar da o denli yaptılar: Baş başa verip kalplerini saran yas ve hasret hisleri hakkında tıpkı eskisi üzere minimal, hüzünlü ve derin müzikler yazdılar. Sonunda ortaya ‘The Bed I Made’ albümü çıktı. Tahminen de şimdiye kadarki en hoş albümleri… Rose ve Jen, gözyaşlarını alıp hoş bir şeye dönüştürmüşlerdi.
Bana kalırsa ‘The Bed I Made’, her şeyin ilacının vakit değil sevgi olduğunu kanıtlıyor. Birebir vakitte da, geçmişe hasret duymanın çok da berbat bir şey olmadığını… Bazen ben de vakti geriye sarmak istiyorum. Müzik dinlemenin ise bunu yapmak için en kısa yol olduğunu düşünüyorum.
Bu sabah The Softies eşliğinde kahve içip çizgi roman okumak, bana çocukluğumu hatırlatıyor. Okuldan geldikten sonra, kendi küçük köşemde, limon rengi akşamüzeri güneşi pencereden içeri dökülürken, bir fincan paşa çayı eşliğinde Casper çizgi romanlarımı okuduğum günleri…
Rose ve Jen’in melodileri beni vintage çocuk kitaplarının, çekme kasetlerin, tavana yapıştırılan fosforlu yıldızların dünyasına ışınlıyor. Doğal, merak etmeden de duramıyorum: Sanki çocukluğumun o limon rengi akşamüstlerinde, kendimi Şirin Hayalet Casper kadar yalnız hissetmek yerine, asla ayrılmayacağım gerçek bir arkadaşa sahip olduğumu hissetseydim, nasıl biri olurdum? Gözyaşlarımı hoş bir şeye dönüştürmeyi başarabilir miydim ben de? Yoksa bunu esasen yapıyor muyum?
Albüm artık küçücük, tatlı bir notayla bitiyor. Bu notayı havada yakalamaya çalışsam da, elimde un kurabiyesi üzere dağılıveriyor. Geriye yalnızca sessizlik kalıyor. Derken güneş yükseliyor, deniz tatilcilerle dolmaya başlıyor.
Güne başlamam gerektiğini fark ediyorum ben de. Hayaller ve gerçek ortasındaki geçiş tamamlandı, artık gerçeğin tarafındayım. Elimdeki çizgi romanı kapatıp kucağıma bırakıyorum sessizce.
Sonra aklımdan en sevdiğim lise arkadaşlarımdan birine telefon etmeyi geçiriyorum. Artık eskisi kadar görüşmesek de, hiçbir vakit nitekim ayrılmayacağımızdan emin olmak istiyorum. Fakat gün içinde, kendi hayatıma ve sorumluluklarıma daldığımda, bunu unutacağımı biliyorum.
